Uvod u argentinski tango
Najprepoznatljiviji oblici kulture koju promoviše argnetinski tango su muzička umetnost, ples i poezija, mada se od svog nastanka tango razvija u mnogim oblastima umetnosti (film, slikarstvo, grafika, fotografija, modni dizajn…).
Od oktobra 2009. godine tango je priznat od strane UNESCO-a kao nematerijalno kulturno dobro.
Argentinski tango nastao je u društvenom okruženju urbane niže klase Buenos Airesa. Svoj prepoznatljivi identitet tango duguje isprepletanim kulturnim nasleđima evrope, afrike i južne amerike.
Argentinski tango, u svom plesnom obliku, razvijao se u Buenos Airesu, Montevideu i neim evropskim prestonicama. Zadržavanjem tradicionalnih vrednosti ovaj ples improvizacije, zajedništva i sinergije emocija, ritma, muzike i zagrljaja u današnje vreme evoluira i doživljava ekspanziju.
Nezaobilazna imena tango istorije svakako su orkestri i kompozitori: Pugliese, Troilo, Biagi, De Caro, D`Arienzo, Di Sarli, Donato, Calo, Fresedo, Firpo, Discepolo…; tekstopisci: Angel Villaldo, Homero Manzi, Homero Expósito, Celedonio Flores, Enrique Cadícamo…; igrači: El Cachafaz, Tito Lusiardo, Portalea, Gavito, Copes…
Veoma je nezahvalno, verovatno i ne moguće iz velikog broja umetnika izdvojiti najznačajnije. Stoga, gore navedeni spisak treba shvatiti kao subjektivan stav autora ovog teksta.
Među mnogobrojnim kompozitorima, muzičarima, igračima, pesnicima i drugim umetnicima koji su obeleželi argentinski tango izdvajaju se Carlos Gardel (pevač, glumac i gitarista) i Astor Piazzolla (kompozitor i bandoneonista). Ova dva autora obeležili su čitave epohe u svetskoj muzičkoj kulturnoj baštini i doprineli globalnoj popularnosti tanga.
Tango zajednicu danas sačinjavaju muzičari, kompozitori, pesnici, pevači, amaterski i scenski plesači, koreografi, kao i svi umetnici koji svoju inspiraciju pronalaze u ovoj kulturi.