Ples

Istorija tanga

Sve do sredine 19. veka, najpopularnija igra u Buenos Airesu bila je fandango. Ovaj ples, poreklom iz Andaluzije, doneli su u Latinsku Ameriku španski kolonijalisti.

U drugoj polovini 19. veka, u južnom delu Buenos Airesa, na periferiji grada u kvartu „del mondongo“ , među obojenim stanovništvom, igrao se Kandombe. Ritmički je bio najsličniji današnjoj milongi. Igralo se na ulici, bez fizičkog kontakta, uz karnevalsku atmosferu. Uz erupciju strasti i emocija, okupljale su se velike mase ljudi. Suparništva među klanovima dovodila su veoma često do krvavih obračuna noževima. Usled sveopšte anarhije na ulicama u toku festivala, ovakav način javnog okupljanja biva zabranjen. Na periferiji grada, u zatvorenim prostorima, osnivaju se afrički centri za igru, gde se zavađene grupe nisu mešale.

Tokom vremena, razmenom igračkih veština i kulturnih nasleđa doseljenika iz Evrope sa domaćim stanovništvom, rađa se tango. Zagrljaj u tangu je posledica evropskih igara – bečkog valcera i polke.

Kao i sve nove stvari, tango se brzo širio i po ostalim kvartovima periferije. Sa porastom igrača pojavilo se i puno mesta gde se igralo, ali uvek sa premisom veštine i umetnosti. Mesto gde su dolazili najprestižniji igrači „Tauro“, bilo je omiljeno i među damama, a nalazilo se na raskrsnici današnjih ulica Umberto Primo i Solis.

Dolaskom velikog broja najsiromašnijih evropljana, koje su Britanci koristili kao radnu snagu za izgradnju železnice, odnos muškaraca i žena u Buenos Airesu postaje 7:1. U to vreme, najlakši način da se muškarac približi osobi suprotnog pola bio je putem tanga ili u bordelu.

Zabluda da se tango u početku igrao samo u bordelima, potekla je od pripadnika srednje i više klase, koji su se susretali sa tangom samo u javnim kućama. Opčinjeni magijom tanga i viši društveni slojevi tajno počinju da ga uče.

U to vreme osnivaju se akademije, gde su uglavnom muškarci vežbali jedan sa drugim, kako bi uveče mogli da impresioniraju dame. Velika konkurencija dovodi ponovo do čestih obračuna noževima. Da se muškaraci prilikom prilaska damama ne bi konfrontirali, smišljen je kabeseo – nakon međusobnog pogleda, muškarac bi dami diskretno klimnuo glavom, pa ako bi žena i dalje gledala u njegovom pravcu, nalazili bi se na podijumu (rondi).

Početkom 19. veka lokalne novine često objavljuju tablature tango muzike. Imućnije kuće koje su imale klavir i druge muzičke instrumente počinju da ih sviraju i tako tango, malo po malo, ulazi i među srednju i višu klasu.
Drugi način preko koga su bogatiji stanovnici dolazili u kontakt sa tango muzikom je preko vergla koji je u to vreme bio veoma popularan.

Zanimljivo je da su se „tango koraci“ razvijali kroz istoriju. Na početku se uglavnom igralo bez pivotiranja i bez okreta. Kasnije, sa pojavom kraćih suknji, omogućeni su novi pokreti: „boleo“, „gančo“, „sakada“…

Dva najpoznatija stila su „tango salon“, koji je bio popularan tridesetih i četrdesetih godina 20. veka i „tango milongero“ koji ga je nasledio u pedesetim godinama.

Savremeni tango, kao i sve moderne umetnosti, dopušta fuziju različitih stilova, u zavisnosti od muzike i inspiracije u zagrljaju.